На млади, море, години,
Стоан ми пушка нарами,
излези в гора зелена,
со своа бујна дружина.
Не може јунак да трае,
ропство му тежи над глава,
ни може мајки да гледа
сè ф тиа солзи крвави.
Оде што оде дојде,
младос си в борба изживе,
тешка го тага налегна
на гради машки јунашки:
тага за мајка сирота,
ф црнило што ја остави
и мила млада невеста
со таа убос приказна.
Се така в темно навеан,
од тешки мисли измачен
тргна со болка на срце
и викна песна запеа:
„Еј гиди, горо, мајко ле,
доста ми стреа правеше
со надеш душа вртеше
и лути рани цереше.
Доста ме вода поеше
од твојте бистри извори,
и песни, горо, слушаше
од душа пуста ајдушка“.
Млад јунак песна допеа,
патишта пусти дооди,
крај река Врелка достаса
и страдна душа отвори.
А тиран — крвник — пусиа
со страшен глас му извикна ...
И куршум екна — пропиште
онаа песна проклета.
Стоана в гради погоди,
смртна му рана отвори,
замина оф не испушти
сред младос бујна, јунашка.
Потемна небе, прогрме,
цела се земнја затресе,
брег темен од жал распукна,
прибра си сина Стоана.
