Клета е мајка тргнала,
тргнала, леле, писнала,
низ таа Руен планина,
за прво чедо Никола.
Дегиди, сине, Никола,
крвава рано на срце,
излези, сине, не чекај,
страдна си мајка почекај.
Да ми те, синко, послушам,
како ми гора веселиш;
да ми те, синко, погледам,
како ми бајрак развеваш!
Зошто ме чедо не слушаш,
тежок ли сон те налегна,
борба ли страшна поведе,
чума ли чета разгони?
Ели ми лежиш пронизан
сред чело машко-јунашко,
та ми ти црни гарвани
ајдушко месо креваат?
Провикни, сине, Никола,
клета си мајка зарадуј,
та цела в гроб да не лежам,
од тешка тага за тебе!
