Што ми Радка рано стана,
рано пусто в темни зори,
та си седна в бели двори,
тага вие, солзи лее.
Нели Радкин глас ми дочу,
таа ми ти пуста гора,
од жал, леле, лисја рони
и на Радка кротко збори:
„Дејди, Радо, пиле младо,
што ал, Радо, ми те најде,
та сред тоа ноќно време
тага виеш, солзи лееш.
Каква мака ми ти мачи,
леле, Радо, клето срце,
дал за мајка, ел за татка,
Радо, леле, ти заплака.
Дали, Радо, сон си сони
та од сон се ти исплаши,
ели, Радо, црна чума
први либе ти удрила?“
— Ејди, горо, шумна горо,
шумна горо јаворова,
ни за мајка, ни за татко,
ни за прво либе жалам,
туку друга тешка мака,
на срце ми, горо, лежи,
тоа, леле, пусто ропство
сиот народ што запусте!
