Болки ме виат,
гради јад вриат,
срце се души,
живот се суши.
А сонце силно
грејнало милно,
над китки бујни,
над гори стројни.
На сегде довлет —
ора се кршат,
сал мене ф пролет
болки ме вршат.
Една сал знаеф,
по неа чмаеф,
и она штукна,
ф срце ме клукна.
А сега седам,
век црн си гледам,
ах, кај си, радос,
за свидна младост.
О, дојде ли, клета
у црнило сета
со образ си чумен,
со ум си изумен.
За прошка ли идеш
и гради ке кинеш,
а ф треска ја горам,
со смртта се борам.
Од подбив и лаги,
цел гниам у таги,
Ах, доста е веке —
в гроб ми е срека.
О, уште ли стоиш
се виеш и гориш?
Ај надвор од мене —
Ха ... срце ти вене?
