Прошета се Дона,
Разшета се она
По поле широко,
По друми широки,
Крај дрво јаворо;
Под дрво-то седе
Седе лудо младо.
От далеко вика
Вика се провика:
„Врни ми се Доно,
Врни ми се мила!
Немој ми си иди
Овде под дрво-то;
Оти ке загиниш
Млада и зелена.
Тува ми си има
седум Самовили,
Љуљка си врзуват,
Тебе ми те чекат.”
Как си дочу Дона,
Как си дочу она,
Назад се поврна
Дома си отиде;
От далеко вика
На нејна-та мајка:
„Еј излез’ излези,
Моја стара мале!
И ти да ме видиш,
И ја да те видам;
И ти да ме простиш,
И јас да те простам;
Оти ке загинам
Млада и зелена.”
Па изглезе мајка е
Веле и говоре:
„Не бој ми се штерко!
Ти не си умираш;
Тејко ти за тебе
Курбан ке заколе.”
Тогај веле Дона
Нејна мила штерка:
„Јуди курбан нејќат,
Туку човет сакат.
Постели нареди
Наша-та одаја,
Јас да си легнам.”
И нејна-та мајка
Посла одаја-та.
Тогај та си легна
Дона мила Дона,
На мајка и́ веле,
Веле и говоре:
„Појди да ми викашъ
Мој-те верни дружки,
Они да ми видатъ
и јас да ’и видам;
Они да ми простат,
И јас да ги простам,
И да им нарачам,
Јазе ка ке умрам,
Гроб-от да ми праватъ
Сос девет вратици,
Ветар ка ке духне,
Мухла да разнесе.”
|
Прошета сѣ Дона,
Разшета сѣ она
По поле широко,
По друми широки,
Край дѫрво яворо;
Подъ дѫрво-то седе
Седе лудо младо.
Отъ далеко вика
Вика сѣ провика:
„Вѫрни ми сѣ Доно,
Вѫрни ми сѣ мила!
Немой ми си иди
Овде подъ дѫрво-то;
Оти ке загинишъ
Млада и зелена.
Тува ми си има
седумъ Самовили,
Люлька си вѫрзуватъ,
Тебе ми те чекатъ.”
Какъ си дочу Дона,
Какъ си дочу она,
Назадъ сѣ повѫрна
Дома си отиде;
Отъ далеко вика
На нейна-та майка:
„Ей излез’ излези,
Моя стара мале!
И ти да ме видишъ,
И я да те видамъ;
И ти да ме простишъ,
И ясъ да те простамъ;
Оти ке загинамъ
Млада и зелена.”
Па изглезе майка ѣ̆
Веле и говоре:
„Не бой ми сѣ щерко!
Ти не си умирашъ;
Тейко ти за тебе
Курбанъ ке заколе.”
Тогай веле Дона
Нейна мила щерка:
„Юди курбанъ нейкятъ,
Туку човетъ сакатъ.
Постели нарѣди
Наша-та одая,
Ясъ да си легнамъ.”
И нейна-та майка
Посла одая-та.
Тогай та си легна
Дона мила Дона,
На майка и́ веле,
Веле и говоре:
„Пойди да ми викашъ
Мой-те вѣрни дружки,
Они да ми видатъ
и ясъ да ’и видамъ;
Они да ми простатъ,
И ясъ да ги простамъ,
И да имъ нарѫчамъ,
Язе ка ке умрамъ,
Гроб-отъ да ми праватъ
Сосъ деветъ вратици,
Ветаръ ка ке духне,
Мухла да разнесе.”
|
