Зборник на Миладиновци/ Тодор и мајка му

Тодор и мајка му

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Маре Тодоре, Тодоре!
Еано е ранил млат Тодар
B хубава света недеља,
Ta черква мете и пee,
С'с китка зелен босилек,
A книже чете и плаче.
С'гледала га снаха мy,
Ta нa Тодора думаше:
„Кажи ми, брате Тодоре,
Што книга храниш в недеља,
Черкова метеш и пееш,
Книгата четеш и плачеш?
Што ми сја в книга находи?
Дели ште да е морија,
Или па пуста ск'пија?”
Тодор си стрини говори:
„Стринко лe, мajќa да ми си,
Да кажа, да т' не л'жа,
Што книга гледам и плачам.
Мене cјa в книга находи,
Aз шта cи млада загина
От мила мајка рождена,
От прво либе Петкана.
Aз шта да стана, да бјагам,
Ta шта си ида далече,
За мама не шта да питам,
Нито шта абер да прата,
Дан' ма разбира мајќа ми.”
Ta пa je Тодор побјагнал,
Ta je пpeз Дунав преминал,
Ta je во Влашко отишол,
Ta седе девет години.
Тодору господ помогнал,
Пa стана чутен џелепин,
Ta собра стока гољама,
Девет cjypи рудници,
Сјурија сиви говеда,
И девет в'кли овнове,
Наглави Тодор овчере,
Овчере и говедаре,
Ta пa ги подир покарал
К'м негов долен вилејат.
Дошле cјa доле под село
Во зеленото ливаде.
Тодор си стоката воспрја,
И на дружина нарача:
„Овчаре и говедаре!
Полека стадо карајте,
Азе шта ида напреди,
Да ви приготва заере
Ha сиво стадо гољамо.”
Ta пa cи Тодор отиде,
Ta cи потропал нa врата
Изљаља беше Петкана
Тодоровата невјаста.
Тодор невести говори:
„Мома хубава, невјасто!
Имали конак за мене,
Че карам хазна гољама,
He смеја на к'р да преспа.”
Познала бе го Петкана,
Тодоровата невјаста,
Пa нa п'тникаa говори:
„П'тниче, младо друмниче!
Aз имам стара свекрва,
Да ида, да је попитам.”
рекла млада Петкана:
„Мила ле мама, мајчице!
Ha порта тропа млад п'тник,
Ta пa нa Тодор прлича,
У назе пита за конак,
Ta кара азна голема,
He смеи на к'р да преспи,
Ta да не б'де млaд Тодор!”
Ta пa рекла свекрва и:
„Мари ти курво невјасто!
Така ште Тодор да доде?
Тој је од давна загинал,
Ами това је млад, п′тник.
Heкa си доде у назе
Да си опоим п'тника,
Ta да погубим млад п'тник
да си земам имане.”
Послушала e невјаста,
Ta e вовела млад п'тник,
Пa готви топла вечера,
Смесили вино, ракија,
И седнаха да вечерат.
Тодора вино опои,
Ta легна сладко, та заспа.
Придебила cјa мајка мy,
Ta cja над Тодор наднела,
Ta му узела ножове,
Прободила го мajкa мy,
Светила беше Петкана,
Тодоровата невјаста,
Като го крви заљали,
Уплашила сја Петкана,
Ta cи свештите хварлила,
Ta пригрнала Тодора,
Ta гo в градина хварлила.
Закопала гo мajкa му
B пустата тјахна градина.
И кога било заранта,
Ha портата ми тропат
Овчере и говедаре –
„Оти си Тодор не доде,
Стоката да си настани?”
Тодору коња подцвили,
Като цвилеше, думаше:
„Тодор си сношти загина,
От мила мајка рождена.”
Тогава чула мајка мy,
Че је бил тој мил син Тодор.