Зборник на Миладиновци/ Стојан и Ганка Балканка

Стојан и Ганка Балканка

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Направи Стојан, Стојане,
Направ' железни ц'рвули,
Оште жилезна тујага,
Чи тргнал Стојан да трси
Да трси лика прилика.
Ходил е Стојан, ходил е
Ходил е девјат години,
Пак си Стојан не намери
За себе лика, прилика.
Чи си отиде млад Стојан
В Борич касаба голема,
И там е Стојан намерил
За себе лика прилика
Намерил Ганка Белканка.
Ганка по чушме ходеше,
Между робинки врвеше,
Двете скутови држеха,
И три и п'та метјаха.
Стојан на Ганка думаше:
„Ганка ле бела Беланке!
Стана до девет години,
Лика прилика не најдох,
Ти ми си, Ганке, прилика.”
Ганка Стојану думаше:
„Стојане, холам Стојане!
Питај Стојане мама си,
Дали ште каил да стани,
Ти ми си чисто Б'лгарче,
Пак аз с'м клета Чифутка.”
Стојан у тех отиде,
И на мама си думаше:
„Мамо ле, мила мамо ле!
Намерих лика, прилика
Прилика Ганка Белканка;
Tja cи мја, мамо, проводи
Да ми тја, мамо, попитам
Дали штем каил да станеш,
Да зема Ганка Белканка,
Кату е клето Чифутче,
Пак аз с'м чисто Б'лгарче.”
Стојанавата мајчица
Тја на Стојана думаше:
„Стојане, холам Стојане,
Ја земи си го, Стојане,
Чифутче ст'ава Б'лгарче,
В черкова шта го заведем,
В черкова шта го прикрстим.”
И Стојан стана отиде,
Нап'лни мишин дисаги,
Нап'лни ж'лти алт'ни,
Че вов Бopгac cи отиде,
На бјала чушма застана,
Че прсна ж'лти алт'ни.
Ганка алт'ни береше;
Стојан алт'ни не гледа,
Нај Стојан гледа земи
Хубава Ганка Белканка,
И сја на бога молеше!
„Да си падни т'мна м'гла!”
Де стоја господ, да слуша,
Паднала ми т'мна м'гла,
Та си Чифутче укрила;
Вов ч'ркови го завели.
Ч'ркви с' сја затворили,
И попови оп'лтели.
Сват Неделко си продума:
„Стојане, холам Стојане!
Да не сме нешто роднина?”
Стојан Неделку думаше:
„Неделко, свату Неделко!
Каква ште да сми роднина?
Ази с'м чисто Б'лгарче,
Пак тја е клето Чифутче.”
Кога си с' распитали,
Чи то били брат и сестра.