Зборник на Миладиновци/ Стојан и Бојана (3)

Стојан и Бојана

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Стојан ми свадба дочина,
В село се свадба зачина,
Стојана кум го кание,
Стојан Бојана нар'чвит:
„Бојана, бела Бојана!
Јас ке си ода на свадба,
Тебе ке дама остаам:
Три фурни лебец да месиш,
Три с'жни дрва д' изгориш,
И тоар бела борина;
Девет погачи да месиш,
И девет бели преснеѕи,
Три ока памук д' истребиш,
Кутел ореи д' истребиш,
Пресни јаболка д' ољупиш,
Јагне сугаре д' испечиш.
Кога ке доет сватои,
Ти на п'т да ме пречекаш,
Да фатиш ора наколу.”
Како је Стојан нар'ча,
Си нош Бојано ми седе;
Три фурни лебец измеси,
Три с'жни дрва изгори,
И тоар бела борина,
Девет погачи измеси,
И девет бели преснеѕи,
Три ока памбук испреде,
Јатки ореи истреби,
Пресни јаболка ољупи,
Јагне сугаре испечи;
Ушт' немат Стојан да дојдит.
Тога је дремка надоли,
Тога говорит Бојано:
„Мајка ле, мила мајка ле!
Ке влеза в ода' шарена,
Ке легна да cи пpecпиa,
Кога ке Стојан де идет,
Ти мене да ме разбудиш,
Стојана да го пречека.”
Ми се измами Бојано,
Си легна да си преспие.
Колку Бојано ми легна
Ете го Стојан де идет;
Свирци, т'пани по него;
Три вити ора прет него;
Првото ора јунаци,
Второто ора неести,
Трекото ора девојки.
Стојан ми кљукат на порта:
„Излези, бела Бојано,
Излези порти д' твориш!”
Не ми излезе Бојано,
Туку м' излезе мајка му,
Мајка му порти отвори.
Стојан је лепо вореше:
„Мајка ле, мила мајка ле!
Камо је бела Бојано,
Таја да порти отворит,
Да фатит ора наколу?”
Бог ми ја убил мајка му!
„Егиди синко Стојане!
Бојано ти је в одаа
С твоите бели шегарки,
Си нош Бојано играла
Играла и си пеала.”
Стојан се љуто наљути,
Појде в шарена одаа,
Бојано најде заспана;
Отфрли јорган шарена;
Бојано роса фатило;
Си сегна бели џепеи
Извади риза зетоска,
Убо је лице избриса,
С неведе и ја целива;
Си сегна. в бели пазуи,
Извади фрушки ножеи,
Бојано. ми ја загуби.
Тога говорит мајка му:
„Ослепел, синко Стојане;
Што је ова чудо што стори!
Бојана не ти играла,
Туку ти с' нош готвила,
Как што је, синко, нар'ча,
Така Бојано ти зготви.”
Стојан је мајке вореше:
„Егиди мајка проклета,!
Жаљај ми сега две добра,
Како ке ја жаљат мајка је,”
Само се себе загуби.