— Де гиди, либе Гроздано,
Гроздано, мерак, јунашки,
што ми ти, либе, станало,
та што си млада легнала?
Дали те болес фанала,
ели ти ропство дотегна,
ели си рани церела
на твои мили другачки?
Ели па клета за мене
тешка те тага налегна,
што сум ле седум години,
либе, на пуста тугина?
Де море, уста отвори,
Гроздано, леле, прозбори,
и бели раце рашири,
горко си либе загрни! —
Гроздана клепки подигна,
широко очи отвори,
крвави солзи пророни,
кротко му, леле, прозбори:
„Егиди, либе, Богдане,
не прашај, не ме распрашуј,
што ми е, леле, станало,
та што сум млада легнала;
а туку слегни в дворови,
накини китки шарени,
што сум ги, либе, садила,
со горки солзи вадила...
И така седум години,
либе ти абер не стори,
тага ми срце изеде,
на смрт ме млада повали!“
Писна ми Богдан до Бога,
и рипна Грозда загрна:
ах, верно либе, проштевај,
проклета да е јабана!
А зошто мајка несрекна
бели ти писма не дала,
а ги е клета криела
и си е сеир гледала?
Како се, душо, скапуеш,
на таа пуста постела,
и како црна црнееш,
на таа младост зелена! —
Смири се, Гроздо, затрај се,
срце со гајрет нарани,
живот ке бликне од тебе,
цел век ке бидеш крај мене!
Богдан над неа остана,
очи од неа не симна,
ја пои с лути церови,
па млада в младос изгасна!
Грозда ја в земја ставиа,
над гроб ѝ разви трендафил,
а Богдан с народ измачен,
борба за правда прегрна!
