Секому госќе дојдоха,
А на Стојана најмного, -
Петте сестри с’пет зеќове
И петте с’м’шки дечица.
Заклал ми, Стојан, заклал ми,
Заклал ми крава јалова,
И госги госќе најдобре.
М’ркн’ се, та па стемни се,
Т‚а ми сичќи госќе заспаха.
Кога беше сред ношт, полу-ношт,
Дете им рипна и зарева; -
Ка’ рече: Вода, та вода!
Вода се дома не згоди.
Давах’ вино, ракија,
Дете не рачи да м’лкне!
Стојан си кобилица на рамо зел,
Та си на река отишел,
Вода да си налеје.
От дје се узеха тија стари,
Стари, грбави вештици,
Вештици, врли бродници!
Като на брода стојех’
Голи и гологлави,
Па’ си Стојану думах’.
Првата Стојану думаше:
„Стојане, стринин Стојане!
Кажи ми, стрини, кажи ми,
Зашто си дош’л на река
Ф’сред-ношти, Стојан, пол-ношти?“
Стојан си м’лком м’лчеше.
Фтора Стојану думаше:
„Кажи ми, лелин, кажи ми,
Зашѕо си дош’л на река
Ф’сред-ношти, Стојан, пол-ношти?“
Стојан си м’лчи и вода лије.
Третја му дума продума.
„Стојану маќа рождена,
Кажи ми, сине, кажи ми,
Зашто си дош’л сред-ношти,
Сред-ношти, сред-полуношти?“
Стојан љуто проговори:
„Що ме питаш, мајќо,
Ти, стара вештице?
А ти, што правиш тука?
Мене ми госќе дојдоха,
А ти бегаш от дома,
Ти по бродишта доходиш?“
Не чакаха Стојан да им прикаже,
Да прикаже и искаже,
За какфо Стојан е дош’л
За вода у полуношти,
Љуто Стојана раск’саха.
До дје Стојан на дом да си иде
И з’душа се раздели.
