Рано рана траица јунаци,
Рано рана оште от вечера;
Че си ида на Аин планина,
Да си мета пребела камења; -
Едно ми је Реља крилатина.
Друго ми је Марко, доб'р јунак,
Треќото је Момчил, вреден јунак.
Та справили нијни добри коње,
Та ојдоа на крај на клисура.
Соседна'а от добрите коње,
Седна'а си коње да шета'а,
Та шетаа нијни добри коње
И гледаа на горе, на доле,
Нај повече у Аин планина.
Тамо ми се туку нешто сјеи -
Да је с’лнце? Оште с’лнце нема;
Да са леди? - стопили би са;
Да лебеди - отлетели би си.
Појдоа си троица јунаци;
Ни са леди, ни са си лебедје;
Ни је с’лнце зидом зазиздано,
Нело ми је Русалка девојка -
На глава ју перо от вуина;
Ем је перо, ем је половина.
Ка' ѓи виде Русалка девојка,
Сивна перо, у трава го фрли;
Та се скрила зад ела ќитата.
Јунаци се на перо чуда, -
Зашто ми је перо одвоила?
Земаа си, че да го дижаја:
Зави раце Марко, та да го зема,
Та го дигна до сфилни појаси;
Па' не може горе да го дигне
Он го фрли у трава зелена;
Ем го фрли Марко, ем го к’лне:
„Пусто да је перо от вуина,
Што је тешко, море, не диже се!
Ка го носи ѓиздава девојка?!“
Па' го фрли у трава зелена
Та го зема Момчил вреден јунак,
Па' го дигна до белото грло;
Па на перо потио говори:
„Што си тешко, Бог да те убие!“
Та го фрли у трава зелена.
Па' го зема Реља крилатина,
Па' го дигна до бели рамења,
Па неможе на коњ да го качи.
Па' го фрли у трава зелена,
и на перо потио говори:
„Што је тешко перо от вуина!
Ка' го носи ѓиздава девојка?
Ка' го носи, Бог да а убие!“
Разљути се Русалка девојка,
Та си зема строостром камџиа,
Та ѓи скара низ гора зелена,
Откара ѓи дома, на дворове,
Затфори ѓи у кале алатцко,
Затвори ѓи на ден, на Велигден;
Затвори ѓи, та ѓи забовари,
Та лежаа до ден до спасовден.
Кога беше на ден на спасовден,
Рано рани Русалка девојка,
Разгледа а нојна стара маќа,
Та па' си у потои говори:
„Мила штерко, Русалко девојко,
Да зашто си рано подранила?“
Ја она ју потои говори:
„Фала тебе, моја стара маќо!
Какоф с’м си горок сон видела!
Отишла с’м по гора зелена,
На срешта ми до три љути змии, -
Две утепа', една ме изеде.“
- Мила штерко, Русалко девојко:
Ти си 'ного маќи расплакала,
И мене че некој да разплачи.
Стани, иди у честните цркфи,
Ега ми се тој сонок растури.“
И Русалка у цркфи отишла.
Кога си је из цркфи изле'ла,
Русаљки са оро заиграле.
Јунак нема, оро да ју води.
Она ојде, јунаци изведе,
Да си вода оро, ситно оро.
Не умеа оро да си вода'.
Посрами се Русалка девојка,
Посрами се, та па се разљути, -
Накара ѓи у кале алатцко;
Накарала ѓи и затворила ѓи.
Проговора Реља крилатина:
„Фала тебе, Русалко девојко!
Не затварај ни, не забоварај ни.
Не сме дошли ту'а да лежиме;
Нел' сме дошли, тебе да гледаме.
Ние сме си троица јунаци, -
Кој ти драго, тогова заљуби!“
Измами се Русалка девојка,
Не сети се, Бог да а убие,
Да че да је на врла измама.
На јунаци поти'о говори:
„Че те љубим, Реља крилатина!“
А он си у поти'о говори:
„Таком Бога, Русалко девојко!
Љубил би те, ама па' не смеем,
Оти си си мома џебелијка, -
Че си дојдем вечер довечера,
Па' не знаем дека ти се џубе раздвојаше;
Преведи се през добрата коња,
Добра коња, пребели рамења!“
Не сети се, Бог да а убие!
Да че да је на врла измама -
Преведе се през добрата коња,
Добра коња, пребели рамења.
Ној ју се џубе раздвоило,
Раздвоило танќи половини.
Он изваде тој златни мајмуди,
Удари ја танќи половини,
И она је слаба половини,
И она се на две раздвоила.
Појдоа си троица јунаци.
