Постигнала млада Момирица,
Постигнала до девет момички,
На десе-то тешка останала.
Тога зборвит Момир-бег војвода :
„А невесто млада Момирице!
Ако стигниш десето момичка,
Ке ти истам ноѕе от колена,
Ке ти истам раце от рамена,
Ке ти отвртам очи от глобо’и,
Ке т’ оста’ам млада темничарка,
Ке т’ оста’ам млада улогарка!”
Кога дојде време да постигнит,
Си ја зеде најмала Тодора,
Си отиде во гора зелена,
Ми седнале под зелени ја’ор;
Си постигна млада Момирица;
Не ми беше десето момиче,
Туку беше едно машко дете.
Си го зави во кумаш пелена,
Си го пови со срмени повој.
Дете плачит дур лисќа се ронет.
Се распули млада Момирица,
Догледала оган на планина,
Си ја пушти Тодора малечка,
Е донесе оган от планина.
Развалиле силни-не огне’и,
Изгреале дете малечко’о.
Ми заспала млада Момирица.
Си дојдо’е до три наречници;
А Тодора очи не затворат,
Гле’ат, слушат до три наречници: —
„Прва велит, ај до го земиме;
Втора велит да го не земаме,
Дури да се дете сторит,
Дете сторит до седум години;
Треќа велит нека растит дете,
Да се сторит јунак за женење,
Ке му свршет ’уба’а не’еста,
Ке му свршет и ке ја земеет;
Ко ке одет в црков на венчање,
Тога јунаак да си го земиме.”
Нарча’е и си побегна’е.
Растло дете и ми је порастло,
Растло дете дур’ се стори јунак,
Се сторило јунак за женење;
Ми посврши ’уба’а не’еста;
Дошла ко’а за да е земеет.
Тога зборвит Тодора малечка:
„Ајти тебе, моја мила мајко!
Не пра’и го брата зеташтина,
Дур’ да земиме ’уб’а не’еста;
Зашто кога дете си постигна,
Нарча’е до три наречници:
„прва рече ај до земиме;
Втора рече да го остајме,
да се сторит до седум години;
Треќа велит нека ристит јунак,
Да се сторит јунак за женење;
Ко ке свршет ’уба’а не’еста,
Ко ке свршет, и ке а земеет,
Ко ке одет в црков на венчање,
Тога јунак да си го земиме.”
Си отиде најмала Тодора,
Си откључи шарена ковчега,
Си изва’и рубо зеташтинско,
Се промена најмала Тодора,
Се напра’и млада зеташтина,
И си зеде китени свато’и,
Си отиде по ’уба’ не’еста.
Отидо’е и си ја зедо’е,
Си ’ојдо’е црков на венчање.
Задале се силни-не ветро’и
Задале се магли и пра’о’и,
По ним идет силни вијулици,
Го кренале илада жеташтина,
Ја кренале најмала Тодора,
Ја крена’е дури под облаци;
Не се буде веке што се стори.
За брата си сестра се загуби,
Куртулиса свој-от мили братец,
Што ми беше еден син у мајка.
Ак’ загина најмала Тодора,
Не загина млада зеташтина,
Се вердоса нејзина мили братец,
Се кердоса с ’уба’а не’еста.
Кој ке чует ’се памет да имат.
|
Постигнала млада Момирица,
Постигнала до деветъ момички,
На десе-то тешка останала.
Тога зборвитъ Момир-бегь войвода :
„А невесто млада Момирице!
Ако стигнишъ десето момичка,
Ке ти истамъ нодзе отъ колена,
Ке ти истамъ рѫце отъ рамена,
Ке тй отвѫртамъ очи отъ глобо’и,
Ке т’ оста’амъ млада темничарка,
Ке т’ оста’амъ млада улогарка!”
Кога дойде време да постигнитъ,
Си ѭ зеде наймала Тодора,
Си отиде во гора зелена,
Ми седнале подъ зелени я’оръ;
Си постигна млада Момирица;
Не ми бѣше десето момиче,
Туку бѣше едно мѫшко дете.
Си го зави во кумашъ пелена,
Си го пови со сѫрмени повой.
Дете плачитъ дуръ лискя сѣ ронѣтъ.
Сѣ распули млада Момирица,
Догледала оганъ на планина,
Си ѭ пущи Тодора малечка,
Ѣ донесе оганъ отъ планина.
Развалиле силни-не огне’и,
Изгреале дете малечко’о.
Ми заспала млада Момирица.
Си дойдо’е до три нарѫчници;
А Тодора очи не затворатъ,
Гле’атъ, слушатъ до три нарѫчници: —
„Пѫрва велитъ, ай до го земиме;
Втора велитъ да го не земаме,
Дури да сѣ дете сторитъ,
Дете сторитъ до седумъ години;
Трекя велитъ нека раститъ дете,
Да сѣ сторитъ юнакъ за жененѥ,
Ке му свѫршѣтъ ’уба’а не’еста,
Ке му свѫршѣтъ и ке ѭ земеетъ;
Ко ке одѣтъ въ цѫрковъ на венчанѥ,
Тога юнаак да си го земиме.”
Нарѫча’е и си побегна’е.
Растло дете и ми ѥ порастло,
Растло дете дур’ сѣ стори юнакъ,
Сѣ сторило юнакъ за жененѥ;
Ми посвѫрши ’уба’а не’еста;
Дошла ко’а за да ѣ земеетъ.
Тога зборвитъ Тодора малечка:
„Айти тебѣ, моя мила майко!
Не пра’и го брата зетащина,
Дур’ да земиме ’уб’а не’еста;
Защо кога дете си постигна,
Нарѫча’е до три нарѫчници:
„пѫрва рече ай до земиме;
Втора рече да го остайме,
да сѣ сторитъ до седумъ години;
Трекя велитъ нека риститъ юнакъ,
Да сѣ сторитъ юнакъ за жененѥ;
Ко ке свѫршѣтъ ’уба’а не’еста,
Ко ке свѫршѣтъ, и ке ѫ земеетъ,
Ко ке одѣтъ въ цѫрковъ на венчанѥ,
Тога юнакъ да си го земиме.”
Си отиде наймала Тодора,
Си отключи шарена ковчега,
Си изва’и рубо зетащинско,
Сѣ промена наймала Тодора,
Сѣ напра’и млада зетащина,
И си зеде китени свато’и,
Си отиде по ’уба’ не’еста.
Отидо’е и си ѭ зедо’е,
Си ’ойдо’е цѫрковъ на венчанѥ.
Задале сѣ силни-не ветро’и
Задале сѣ мѫгли и пра’о’и,
По нимъ идѣтъ силни віулици,
Го кренале илада жетащина,
Ѣ̀ кренале наймала Тодора,
Ѣ̀ крена’е дури подъ облаци;
Не сѣ буде веке що сѣ стори.
За брата си сестра сѣ загуби,
Куртулиса свой-отъ мили братецъ,
Що ми бѣше еденъ синъ у майка.
Ак’ загина наймала Тодора,
Не загина млада зетащина,
Сѣ вердоса нейдзинъ мили братецъ,
Сѣ кердоса съ ’уба’а не’еста.
Кой ке чуетъ ’се паметъ да иматъ.
|
