Зборник на Миладиновци/ Стојан и три орли

Стојан и три орли

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Сама с' пушка отпела
Ha Стојанова бачија,
Ta ударила два мина,
Два мина, две мили брате,
Стојана и па Јована.
Јован на место душа дал,
Стојан је болен останал,
Ta лежи всичкото лето,
Ta cи мe видел млад Стојан
Ka cјa бачија градила,
Ка сја сирене cирилo.
Време је дошло, Стоене,
Бачија да cja растури,
Овце да слазат на дома,
Ha доле к'м зимовиште.
Велко си пита Стојана:
Стоене, премлад кexaja!
Ами теб, маре Стоене,
Да ли те на кон качиме,
Ta дома да та караме,
Ил да тја тука оставим,
Ta да ни чуваш бачија,
Бачија за до година?”
Стојан cи Велку говори:
,,Велко премлад одаџија,
Одаџија, караколучи!
He с'м тја главил, Велко ле,
Болни, болници да караш
Да караш, Велко, да гледаш;
H' т' с'м главил, Велко ле,
Стока ми, Велко, да гледаш,
Конете, Велко, овцете.
Азе шта тука да седа,
Тебе шта да си зар'чам,
Тешка одаа да свалиш,
Да слезеш доле во поле,
Ти запри тешка одаа;
Ha коне звонци да свалиш,
Ha коне, Велко, на овце;
Че като че зв'нтат,
To ycилно ми доходи.”
Послушал Велко Стојана.
Ta свали тешка одаја,
Слезоха доле во полe,
Тој запра тешка одаја,
Свали нa коне зв'нците,
Ha овци зв'нци осваља.
Кога сја назат обрна,
Над Стојана сја виеха
Три opли, три мили брате.
A Стојaн им cja молил:
,,Три орли, брате да ми сте,
Повдигнете сja понагоре,
До де ми душа излезе,
Па тогава паднете,
Бело cјa месо најеште,
Черни cja крви напијте;
Десна ми р'ка не јеште.
На, ево уста земете,
Заран је света недеља,
Рада ште рано да рани,
Рада двора да помете,
Р'ката да ми земете,
Прстена да ми познае.”
Тија паднаха три орли,
Ta па cјa мољат Стојану:
„Не сме ти дошле, Стоене,
Крвта да ти пием,
Месата да ти једем;
Али сме дошле, Стоене,
Понуда да те понудим,
Че лежиш болен, неволен,
Неволен всичкото лето.
Маре знаеш ли Стоене,
Кога идеше од доле
Од доле от зимовиште,
Па силен пожар гореше,
Hие во пожар пиштехме,
М'нинки во вити гнезда;
A ти ог'н ја погази,
Ca ни из ог'н извади,
Ta пa ни дома занесе,
Ta пa ни гледа мајка ти:
C пресно ни мљако капеше,
И с метана ни мажеше,
C черни череши ни ранеше.
Гледа ни, та ни отгледа,
Растухме, и порастухме,
Станахме cилни jyнаци.”
Тогава подумал Стојан:
„Три орли, брате да ми сте,
Нали сте дошле три орли
Понуда да ме понудите;
Доштало ми cja, три opли,
Едренска бистра ракија,
Oт Трон тронски стафиди,
От Бјалео-града бјал симит.”
Tиa фркнале три орли,
Ta пa три стр'ни разнело,
И се во уста донеле,
Ta понудиле млад Стојан,
Ta cи ми Стојан оздравил.