Зборник на Миладиновци/ Стојан и сестра шенгјуфа

Стојан и сестра шенгјуфа

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Фатиле ми го Стојана,
Дренополските сејмени
И Дренополсккте л'гои,
В темен го з'ндан фарлие.
Ништо ми глоба нejќeлe,
За два шиника карагрош
И три шиника алтани,
Hишто cи Стојан немаше,
Глаата да си откупит,
С'д' една сестра Шенгјуфа.
Прошетала ми Шенгјуфа
Низ Дренополски чаршии,
Низ трномечки л'го'и;
Црни си очи продаат,
Бело си лице заложвит.
Прво си очи продаат,
За три шиници дукати,
Бело си лице продаат
За два шиници карагрош;
Туку да брата откупит
От пуста, темна з'ндана.
Никој не ми cе најмело,
Најме се ж'лта Еврејка;
Тога је велит Шенгјуфе:
„Шенгјуфе моме, Шенгјуфе!
Јас ке те тебе опитам,
Аљ је убаф брат ти как тебе,
Ја да го нeго откупам
От пуста, темна з'ндана?”
Тога је велит Шенгјуфа:
„Егиди ж'лта Еврејке!
Поубаф брат ми oд мене.”
„Ко' је поубаф от тебе,
Ај да мy речиш брату ти,
Д' остаит вера крстена,
Крстена вера на з'ндан,
Да вервит вера чифутска,
Јас да гo нero откупам
Oт таа темна з'ндана.”
И ми отиде Шенгјуфа:
„Брате ле, мило брате ле!
Сегде, си, брате, изшетаф
Чаршии пo л'гои,
Црни си очи заложвеф,
Бело си лице продааф
Тук' да те, брате, откупам.
Hикoj нe ми cе најмело,
Најме cc ж'лта Еврејка,
Таја ме, брате, опита
Аљ је убав брат ти как тебе,
Ја, брате, прау је казаф,
От си поубаф от мене;
Таја ми мене нар'ча,
Ајде речи му брата ти,
Д' остаит вера на з'ндан
Д' остаит вера крстена,
Да' вервит вера чифутска.”
Брат је од з'ндан зборвеше:
„Шенгјуфд, сестро рогено!
Коски пo з'ндан ке остаам,
Верата не ја остаам,
Гo дочу млади з'нданџи,
Отиде дур' при владика,
Казало му за Стојана:
„Егиди чесен владико!
Ја да ти кажа, прикажа,
За лудо младо Стејана,
Што је во з'ндан фрлено,
Што имат сестра Шенгјуфа.
Сегде си таа шетала,
Црни си очи заложвит,
Бело си лице продаат,
Туку да брата откупит
От пуста, темна з'ндана.
Никој не ми се најмело,
Најме се ж'лта Еврејка,
Стојану што мy пуштила,
Д' остаит вера крстена,
Да вервит вера чифутска,
От з'ндан да го откупит.
И ми си дојде Шенгјуфа,
Ha тaja темна з'ндана,
И му кажвеше брату си.
Стојан је рече сестре си
Коски во з'ндан ке остаам,
Берата не ја остаам.”
Тога ми вели владика:
„Егиди млади з'нданџи!
Ај донеси го Стојана,
Ај викни млада бербера,
Ај викни млади терзии.”
Стојана го извадие,
Бело мy лице измие;
И си викнее терзии,
Бело му pyo кpojee.
И ја викнее Шенгјуфа
„Егиди млада Шенгјуфо!
Али ја знаиш Еврејка,
Ha кoja ст'рна седеше?”
Тога му зборвит Шенгјуфа:
„Арно ја неа паметва
Ha кoja ст'рна седеше.”
И ми пуштие елчии,
Кренеа ж'лта Еврејка,
Ja донесое пpu владика,
Еврејка ми ја крстие,
Стојану му ја венчае,
З'нданот мy го простие.