Зборник на Миладиновци/ Стојан, невеста и Турче потурјаче

Од Wikisource
Гинка робинка Стојан, невеста и Турче потурјаче

од Браќа Миладиновци
Стојан и сестра шенгјуфа
на современ македонски правопис


„Море Димче протуѓарче!
Одај викaj сељаните,
Да фарлает тежок дефтер,
Кому двесте, кому триста,
A Стојану три шиници,
Три шиници ж'лти дукат,
Зашто имат арна жена.”
Ce зачуди кутар Стојан,
Што да чинит, как да чинит,
C' ошто дефтер да се платит!
Имал девет воденици
И десета ваљаица,
Сите сакал да продаит,
И пак дефтер не се плашта.
Го догледа Стојаница
К'де жаљат, к'де плачит;
И му рече Стојаница:
„А Стојане, a стопане!
Што си толку ужаљано
Ужаљано, уплакано?”
Тога велит кутар Стојан:
„Стојанице, a неесто!
Как да не сум ужаљано,
Ужаљано, уплакано?
Што фарлиле тешки дефтер
Кому двесте, кому триста,
С'де мене три шиници;
Сешто имам да продаам
Сите девет водеинци,
И десета ваљаица
И пак дефтер не се плаштат.”
Тога велит Стојаница:
„А Стојане господине!
Ништо ти да не продаиш,
С'де мене продаи ме,
Да си платиш тешки дефтер.”
И си стана кутар Стојан,
Ја промена, ја наружи
Co cи негоо м'шко дете.
Никој ми се наемаше,
Да ја купит Стојаница ;
Најмело се едно Турче
Едно Турче потурјаче.
He му даде три шиници,
Тук му даде пет шининици,
Три шиници ж'лти дукат,
Два шиника бел карагрош,
И му врати м'шко дете.
И ја зеде Стојаница,
Турче дома јa однесе,
Cи легнало да поспиет;
И му дојде едно пиле
Едно пиле на пенџери,
Пиле му се запеало:
„Ај ти Турче, потурјаче!
Арно сон те уварело,
Тебе не те угрешило.
Ке' се чуло и видело
Брат и сестра да се зеет!”
Турче ми се заслушало;
Тога зборвит младо Турче:
„А егиди Стојанице,
Стојанице, бре неесто!
Тебе ке те разопита
Мене прау да ми кажиш;
Слушаш пиле к'де пеит?
Голем абер ни донесе,
Аљ је пиле от вистинско,
Аљ је пиле на страмота?
Али знаиш, аљ паметвиш
Кога бефме малечкаи,
Аљ с' имала мило брате?”
Toга зборвит Стојаница:
„Ајти Турче потурјаче!
Кога бефме малечкаи,
Cи имафме стара мајка
Стара мајка, мили татко,
И си имаф едно брате.
Mи помина плен пo земи,
Нас не робја поление,
Брата Турци гo зедое,
К'де с'нце ми заодвит,
A мене ме однесое,
К'де с'нце ми угревит,
Татка ни гo загубие,
Мајка ни ja заљубие.
Јас си растеф, си порастиф,
Стојан јунак ме откупил,
И ме зеде за нееста.
Бог и убил сељаните!
Тежок дефтер му фарлие,
Три шиници ж'лти дукат.”
Тога Турче је зборвеше:
„Стојанице, бре неесто!
Да гo видиш твојто брата
Дан' от негде го познааш?”
„Ајти Турче потурјаче!
Да гo видам го познаам,
От негоо десно рамо.
Кога беше малечкоо,
Мајка ми го нишандиса,
Десно рамо крст ми имат.”
„Стојанице бре неесто
Види ми гo десно рамо!”
Стојаница се oпули,
My гo виде десно рамо,
И се спушти го прегушна:
„А егиди мило брате
Мило брате Костадине!”
И тој тога отгоори:
„Ајти сестро Ангелино!
Како оба се барафме,
Така си се задружифме,
Oт' сме биле брат и сестра.”
Што си зеде уште дукат,
Cи ja зеде Стојаница,
Турче викат от далеку.
„Ја излези, млат Стојане.”
Стојан ми сe уплашило
Уплашило, устрашило:
„Леле, леле ја сиромаф!
Ељ нееста ја прежаљах,
Ами ceгa што ке чина,
К'де пари ке и најда,
Назот Турче да и врата!”
Турчето му велеше:
,,He плаши сe, не страши сe,
He ти сака ж'лти дукат,
Уште толку тук ти носам,
И нееста твоја да је,
От сме биле брат и сестра.”
Тога Стојан cе поврати,
Гo пречека с' избацие,
Голем радос си сторие.