Зборник на Миладиновци/ Лазар и Петкана

Лазар и Петкана

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Де се чуло и видело
Три п'ти жена да близни
Три п'ти по три момчета!
Станали девет момчета
И една керка Петкана,
Петкана расла, порасла
Стана мома за женени;
За Петкана дошле женилни
От девет села далеко,
Осем ја брати не дават
И една стара мајчица,
Брат и ја Лазар даваше
Даваше, приговараше:
„Да дадем, мамо, Петкана
Вов това пусто Загори,
Чи с' Загорци бољарци,
Ни сми братја девјатина,
П' еднош ште тја заведеми,
И девјат п'ти шта стани.”
Чи с' Петкана отдали
Приз девјат села в десјато,
От как Петкана отдали
Черна чума вљази в к'шти
Вљази чи ги удари
Дор девјат братја рождени,
Туку остана, остана
Петканина си мајчица;
Ката ден на гробиштата
Ката ден ката недеља,
Там замр'ква, там ус'мва,
И сичкити си прилива,
И за душа им раздава;
А Лазарча не прилива,
Ни му за душа раздава;
Но си Лазарча провали:
„Да сја провалиш, Лазаре,
Чи ми Петкана отдаде
Во това пусто Загори!”
Лазар сја богу молеше:
„Боже ле мили боже ле!
Стори мја, боже, направи
Крсто ми ж'лта б'клица,
Постилката ми добар коњ!”
И господ ми го послуша,
Та си му господ направи
Постилката му добар коњ,
Крсто му ж'лта б'клица
Чи у Петкани отиде,
Чи на вратнику повика;
„Сестро Петкано, Петкано!
Ја излез, сестро, пов'нка.”
И Петкана си излезе,
Че му р'ката ц'луна,
И на Лазарче думаше:
„Лазарчо, брајно Лазарчо!
Та што на тешко миришиш
На прс, брајно ле, помухлен
Лазар Петкани думаше:
„Петкано сестро Петкано!
Ни сме брати деветина,
Девјат сми к'шти правили.
Да додиш, сестро, с'с мени
У нас на гости да дојдеш.”
Петкана стана да иди;
Врвјали, што поврвјали,
Минали гора зелена,
Настали поле широко,
Сред поле дрво високо,
На дрво пеи пиленце:
„Де се е чуло видело,
Жива с'с мртва да ходи,
Като Петкана с Лазарја!”
Петкана дума Лазару:
„Брајно ле, брајно Лазаре!
Чуваш ли пиле как пеи?”
„Ја врви сестро, да врвим!”
Врвјали што сја врвјали,
До чаирити допрјали;
Петкана дума Лазару:
„Брајно ле, брајно Лазаре!
Сички чаири косени,
Вашите непокосени.”
Лазар Петкани думаше:
„Ази сја болен разбољах
Не можих да ги покоса.”
Чи до лозјата допрели;
„Сичките лозја копани,
Ја вашите не копани.”
Лазар Петкани думаше:
„Ази сја, сестро, разбољах,
Не можих да ги ископам.”
Врвели што поврвели,
До черковата отишле,
Чи си прстено извади
Прстено гуденишкиа,
На Петкана го подади; -
„Кога тја мама попита
Кој тја, Петќано, доведи,
И ти и речи, Петкано,
Доведи мја бати Лазар.
Ако ти вера не фани,
И ти и кажи прстено
Прстено гуденишкио.”
Лазар в гробишта отиде,
А Петкана у мајка си;
Мајка на вратник стоеш .