Попитал Петре ’уба’а Јана,
Време ја питал девет години,
Не му ја дале ни десета-та;
Та ми говорит Петре војвода:
„Ој нека, нека, ’уба’а Јано,
Разболи ке се твоја-та мајка,
Дà ке посакат от љубе вода,
От љубе вода от кла’енец-от,
От кла’енец-от, от џувер гранка,
От џувер гранка чудна подната.
Се поболила Јанина мајка.
Дворје си метит ’уба’а Јана;
И си говорит Јанина мајка:
„Еј боже, боже, еј мили боже!
Како си немам ушт’ една керка,
Ушт’ една керка, како Јаника,
Да ми залеит от љубе вода,
Белки ке умрам, белбки ке станамъ”!
И ми ја дочу ’уба’а Јана,
И си отиде земни келари,
И си отвори от снаха ковчег,
И си изваде снахино руво,
И се промени от снаха руво,
И си та кладе венец на глава,
И си та зеде ведрица в раце,
Тà си отиде љубе на вода.
Тамо го најде Петре војвода,
Каде си распнел до два шатора,
Едни-от црвен, други-от зелен;
Под црвени-от сам Петре седит,
Под зелени-от Петре’а војска.
Тà ми говори ’уба’а Јана:
„Сустапи војска Петре војвода,
Сустапи војска да си поминам!”
Сустапи војска Петре војвода,
Си поминала ’уба’а Јана,
И си залеа от љубе вода.
Кога се врати с вода во раце,
Нејзе е рече Петре војвода:
„Тако ти бога младо невесто!
Чија си снаха, кому си љуба?”
На тој час нему се отго’ори:
„Тако ми бога, Петре војвода!
Нико сум снаха, Никому љуба.”
Малку измина, шега се подби:
„Ејгиди, гиди, Петре војвода!
Кога не позна ’уба’а Јана,
Баре не позна девет прстени,
Што си ’и леал, што си ’и праќал?”
Рече, и спрсна Јана да бегат;
И ми ја дочу Петре војвода.
Петре на коња, Јана на полпат;
Петре на полпат, Јана на порта.
Со стрела стрелит, не ја устрелвит,
Со коња трчат, не ја фтасуват.
Петре на порта, Јана во дворје.
И си е даде мајке си вода;
Тогај се напи, и си оздрави.
|
Попиталъ Петре ’уба’а Яна,
Време ѭ питалъ деветъ години,
Не му ѭ дале ни десета-та;
Та ми говоритъ Петре войвода:
„Ой нека, нека, ’уба’а Яно,
Разболи ке сѣ твоя-та майка,
Дà ке посакатъ отъ любе вода,
Отъ любе вода отъ кла’енец-отъ,
Отъ кла’енец-отъ, отъ джуверъ гранка,
Отъ джуверъ гранка чудна подната.
Сѣ поболила Янина майка.
Дворѥ си метитъ ’уба’а Яна;
И си говоритъ Янина майка:
„Ей боже, боже, ей мили боже!
Како си немамъ ущ’ една керка,
Ущ’ една керка, како Яника,
Да ми залеитъ отъ любе вода,
Белки ке умрамъ, белбки ке станамъ”!
И ми ѭ дочу ’уба’а Яна,
И си отиде земни келари,
И си отвори отъ снаха ковчегъ,
И си изваде снахино руво,
И сѣ промени отъ снаха руво,
И си та кладе венецъ на глава,
И си та зеде ведрица въ рѫце,
Тà си отиде любе на вода.
Тамо го найде Петре войвода,
Кѫде си распнелъ до два шатора,
Едни-отъ цѫрвенъ, други-отъ зеленъ;
Подъ цѫрвени-отъ самъ Петре седитъ,
Подъ зелени-отъ Петре’а войска.
Тà ми говори ’уба’а Яна:
„Сустѫпи войска Петре войвода,
Сустѫпи войска да си поминамъ!”
Сустапи войска Петре войвода,
Си поминала ’уба’а Яна,
И си залеа отъ любе вода.
Кога сѣ врати съ вода во рѫце,
Нейзѣ ѣ рече Петре войвода:
„Тако ти бога младо невесто!
Чіа си снаха, кому си люба?”
На той часъ нему сѣ отго’ори:
„Тако ми бога, Петре войвода!
Нико сумъ снаха, Никому люба.”
Малку измина, шега сѣ подби:
„Ейгиди, гиди, Петре войвода!
Кога не позна ’уба’а Яна,
Баре не позна деветъ пѫрстени,
Що си ’и леалъ, що си ’и пракялъ?”
Рече, и спѫрсна Яна да бегатъ;
И ми ѭ дочу Петре войвода.
Петре на коня, Яна на полпѫтъ;
Петре на полпѫтъ, Яна на порта.
Со стрела стрелитъ, не ѭ устрелвитъ,
Со коня тѫрчатъ, не ѭ фтасуватъ.
Петре на порта, Яна во дворѥ.
И си ѣ даде майкѣ си вода;
Тогай сѣ напи, и си оздрави.
|
