Сам живеев, клет,
в тага зацрнет,
душата в бигори беше се свила,
сè дури благата Јулејли драга, со коси златни ко свила,
се дури свидната Јулејли бидна невеста моја мила.
Со поблед се сјај
ѕбездите во мај
од очите нејзини благост што шепнат -
денот сребрен, бел,
не би направел
снежинки некого толку да сепнат,
како што може в Јулејли, боже, смирено лачи да трепнат,
како што носи Јулејли в коси пурпурни лачи што трепнат.
И бол нов, јас знам,
не ќе дочекам,
и нека не дочекам почин -
и нека цел ден,
чудно позлатен,
Астарта од сводот сјај точи,
та, сè накај неа Јулејли во смеа ги вковува своите очи,
и, радосна, жива Јулејли ги впива своите момински очи.
