Проштевање
Не ли ти кажав, не ли ти кажав,
не ли ти реков на проштевање?
Ич не ме чекај, ич не ме пекај
Белград е ламња, во Белград ја роб
снага по туђи палати оставам,
снага во усти несити клавам,
и дома — дома не ке се вратам,
не ке ги пиам очите твои
не ке ја галам снагата твоа —
далеку негде сувата рака
по тебе, Вело, пустата мака
пуста ке остане. . .
Знам оти гердан веке не нижеш,
знам оти чеиз и ти не везеш,
знам, Вело, пусто остана сичко —
не ли си и ти аргатка клета?
Тутуни садиш, тутуни нижеш,
тутун таговно у монопол редиш,
ме споменуваш и ем си жалиш
денови — крепи тешки си редиш —
Величко, мори, другачко златна!
Но почуј, Вело, што ке ти кажам!
Не ми се, Вело, жали и клети!
Подигни очи — очи засвети
ониа очи, што душа горат!
Тој што ни, Вело, однесе сичко —
тој ни остави от темно темен
веков за мака — но и за борба.
Има на вој свет како нас многу!
Има ги, има — мачат се, копат,
копачи копат по темнината,
копачи копат и тунел дупат.
И има, има — радост голема
радост длабока во темнината:
да светиш, Вело, жар да се стопиш —
во борба гроб ти душа не зема!
|
