Балада за непознатиот
Натаму — в поле битолско
чемрее врба проклета —
под врбата незнаен гроб,
в гроб лежи војник непознат.
Лежи от војна световна,
лежи — и веке земјосал —
силна го тага изела
задека тука загинал.
Никој крај него немаше —
вишното небе врз него,
земјата скришна под него —
над гробот врба стушена.
А таде — в гори зелени
в сума гробишта лежеа
делии — отбор јунаци
за татковнина паднати.
В полноћ се над ним дрвјата
од жалба силна свиваа —
горските бистри езерца
в силна светлина светеа.
И от ним — самовилите
една по една идеа —
от гроб до гроб го дигаа
јунак до јунак — на оро.
И кога сите минеа
покрај врбата стушена —
делии се запираа
незнаен брат си викаа:
„Ја стани, море, јабанец
на оро со самовили!
Зора се зори — петлите
скоро ке в село пропеат!“
А тој от гробот тепкаше
дума врз дума чемерна: —
„Минете браћа, врвете,
не сум ви лика — прилика!
Кој умерел за татковина
и за човечки правдини —
каде вас, братко, не гинел,
со вас до векот живеел.
Вие му песна пеете,
вие го с песна жалите —
така се сите рађате
и така си умирате!
А тука — зошто паднаф ја?
зошто ме куршум прониза,
зошто ме земја притисна —
за кого лудо загинаф?
Кажете, браћа, кажете,
кажете — па поминете —
мене ме ништо не дига,
моата смрт е — карасмрт!“
Делии глави веднеа,
немеа самовилите —
тешко на тиа, горко им
така што гинат на војна!
Немеа — туку петлите
в селото веднаш писнаа —
самовилите в горите
с делии в раци лиснаа!
Пусто остана полето,
пусто зазори зората —
чемрее в поле врбата,
чемрее — тажи непознат.
|
