Стојанка млада партизанка

by Мите Богоевски

Стојанка млада партизанка

Последниот час веќе наближил,

се кинат, дробат темни облаци,

зора се зори, сонце изгрева,

в чета се берат одбор јунаци.

Селата пиштат, јачат горите:

„Ој, судбо, судбо клета проклета

што не раздели од најмилите.“

Само Стојанка брата не жали,

не рони солзи проклетна,

не колне судба, судба страдна;

облече срма руба комитска,

нарами пушка, сабја запаша.

Тргна Стојанка брата да втаса

и неговата дружина.

„Горо ле горо, горо зелена,

шумо бујата, криеш ли брата

со храбра чета, верна дружина,

со црвен барјак в борба прославен?“

„Стојано, Стојанке, млада партизнке,

на мила брата лика прилика,

мила ти брата добро познавал.

Кога се борба силна водеше

со проклет душман, клети фашисти,

тој падна Стојне, падна јуначки

и славно знаме тој не усрами…“

Не плаче Стојанка, лице не грди.

Срцето и е машко, јуначко;

Извика песна на глас комитска,

гора ја слуша, лисја треперат:

„Ако во борба брате загина,

предвреме ако младост изгуби,

лесна да ти е, брате земјата;

ти имаш сестра да те замени:

нема да фрлам руба јуначка,

нема да оставам пушка убојна

Македонија дури е робиња,

дури ја грабат клети душмани.