Од Софија жален глас се слуша

Од Софија жален глас се слуша,

секој ден редат бесила,

на бесила висат млади борци,

борци, одбор Македонци.

Едно утро тиран се извика:

- Ред е на Васил Антевски!

Бесилката му ја покажаа,

за желба го запрашава:

- Кажи, Васил, каква желба имаш

и кажи зошто се бориш?

Желба моја е Македонија,

земја да стане слободна.

Доста веќе она робуеше,

од секој маки тегнеше.

Старо, младо, сите се бориме

и ќе се ослободиме!

Кога разбра село Оморани,

старо и младо зажали,

еден на друг они расправаа

и сите на ред плакаа:

- Од малечок за нас се бореше

и за нас Васил загина!

Ој тирани, многу го мачевте,

од прсти му нокти вадевте,

далеку го вија однесовте

и таму го обесивте.

Да знаете, абер ви праќаме,

за Васил крв ќе вратиме!

Извор

• Симо Младеновски, Живко Андреевски (ур.), „Доста ропство и тиранство: македонски народни песни со тематика од НОВ и револуцијата“, Скопје, 1978, 28 стр.