Рајко Жинзифов/ Просјак
| „Просјак“ од Рајко Жинзифов |
Просјак с гусла јаворова
По улици шетат сам,
Пеит просјак песња нова,
Нешто раскажуват нам.
И ударат по тетиви,
Вешто мрдат прсти он,
Из уста му думи живи
Летајат дор в небосклон.
Песња му ет жална, милна,
От срце и от душа,
Та ет жива, та ет силна,
Нам каменна ет душа.
А што пеит? Кого славит,
Издихајќи с тежок стон?
И за што он срце давит?
Да разбудит нас от сон.
Пеит за народност, пеит
За баштина и љубов,
И нас сâлнце да огреит,
И да никнит живот нов.
Да не гоним ни народно,
Все што ет драго нам,
Все што е свето, домородно,
Што дедови дали нам.
Да не мразим, да не гоним
Наша света старина,
Не разсудим, нека спомним
И за нама бâдина.
Просјак, твој глас, кој го слушат,
Гусла хврли, замâлкни!
Моди нека губат, душат
В наше време, в наши дни.
Видете исто така
Наводи
- Одбрани твроби, Рајко Жинзифов, стр. 57, Мисла, Македонска книга, Култура, Наша Книга, Скопје, 1986.