Зборник на Миладиновци/ Стојан и патрик

Стојан и патрик

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Мама си рожба родила,
Име је било Стојане,
В златна го љулка љуљала,
Като љулала, думала:
„Нани ми синко, синко Стојане
Haни лe, расти порасти
Като си, синко, порастеш,
Царството да си отрвеш
От чужи р,це, Стојане,
Што ти је царство баштино,
Баштино уште мајчино.”
Стојан мама си думеше:
„Мајно ле, стара мајчице,
Много ми в срце нарани.
Имам ли сабја френгиа,
И д'лга пушка бујлиа,
И чив кубуре пиштоле,
И стар ми баштин буздоган?
Царството да си отрва
От чужи р'це, мамо ле,
Што ни је царство баштино
Баштино, уште мајчино.”
Мама Стојану думаше:
„Синко Стојане, Стојане,
Сичко, Стојане, си имаш,
Туку си коња отседлај,
Рано в недеља си стани,
Верно се богу помоли,
Војската, синко, собери.
Ал' ште ти мало нар'чам,
Како си, синко, отидеш,
Редум се с војска нареди,
По брда и по планини,
И от никого си не бои,
Само от Грци лукави,
Лукави уште издатци,
Штото и башта тју издадоха,
В Едрене града голема
Со седумдесет и две хилјади,
Там си го Турци плениле,
Војска му сичка узтурчиле.”
Като Стојан отиде,
Редум се с војска нареди
По брди и по планини,
Зафана сички боази,
Втичка не пушта да фркни.
Где го је зачул Патрико,
Патрика из Цариграда,
Право при цара отива,
И на цара си думаше:
„Цару љу чести Падиша!
Честито да ти царството!
Чул ли си, цару, рaзбрал си,
За Стојан млади Војвода
От голема града Трнова,
Што се је с војска подигнал,
Царство да ти отрве,
Чи му је било баштино,
Баштино уште мајчино!”
Цар си Патрику думаше:
„Патрико милет башио!
Јас иска војска да прата
Срешту Стојана Војвода
Седумдесет и пет хилјади.”
Војска си рано станала,
Патрика си е' поведе.
Варвеле, што си варвеле,
Минале поле широко,
Настале гора зелена.
Като си Стојан изгледна,
Стојан ми млади Војвода
Со ж'лто рокче провикна,
Собра си сички Војвода,
И на Војвода думаше:
„Војвода, млади јунаци!
Развивајте крвави бајраци,
Којто је јунак нат јунак,
Места ште него покаже.”
Сички Војвода думаха:
„С радосно срце утиваме,
Патрико штем жив да донесем.”
Патрико беше похитар,
Тој се от војска изм'лкна;
Сички му Турци исекле.
Аљ ето ти јада гољама,
Патрика с Арапи достигна.
Стојан си назад поврна,
И скри сја в г'сти планини.
Патрика си назад поврна,
И на царот си думаше:
„Цару љу, честит Падиша,
Нали ти, цару, аз казах,
Колку от стари остали
Сичките да ги изтурчиш.
Децата да им поробиш,
Попови да им изколиш,
Владици да им избесиш,
Црквите да им собериш,
Тоги шта, цару, в мир бидиш;
Аз ште из нашке да прата,
Те штат да б'дат поверни.”
Цар си Патрика послуша,
Испрати, да ги исече,
Исече сички попове,
Избеси сички владици,
Изтурчи млади децата,
Собори сичките цркви,
И много от тех изтурчи.
Заплака малок и голем,
Какво је зло нападнало.