Зборник на Миладиновци/ Болен Дојчин (2)

Болен Дојчин

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Што ми дошол црна Арапина,
Што кондисал под Солуна града,
Под Солуна долу в ливаѓето:
Глава имат колку еден казан,
Уши имат колку два таруна,
Очи имат колку два шиника.
Toj ми сакат голема тахина,
Ha ден сакат п' една фурна леба,
И им сакат пo две бочви вино,
И им сакат пo бочва ракиа,
И им сакат пo три крави јалој,
И п' една девојка за љубење.
Сите ми ce co ред наредиле,
Ред ми дојде до Болен Дојчина.
Дворје метит лична Ангелина
Дворје метит, дробни с'лѕи ронит.
Ја догледа брат је Болен Дојчин:
„Зашто сестро мила Ангелино,
Дворје метиш дробни с'лѕи рониш?
Ели ти се веке здодеало
Мене болен, сестро, гледаеки,
Или дворје, сестро, метееки?”
„Еј Дојчине, мои мили брату!
Да не ми сe мене здодеало,
Нито тебе, брату, гледаеки,
Ни пак, брате, дворје метееки.
Ток' што дошол црна Арапина,
Што кондисал под Солуна града
Под Солуна, долу в ливаѓето,
Глава имат колку еден казан,
уши имат колку два таруна,
Очи имат колку два шиника.
Тој ми сакат голема тахина,
Ha ден сакат п' една фурна леба,
И им сакат пo две бочви вино,
И им сакат пo бочва ракиа,
И им сакат пo три крави јалој,
И п' една девојка за љубење;
Сите ми се со ред наредиле,
Ред ми дојде до Болен Дојчина.”
Изговори Болен Дојчин сестре:
„Ангелино, моја мила сестро!
Извади ми моја остра сабја,
Три години сабјa неватена,
Неватена, ни па наточена;
Однеси ја у млад, калакчиа
Ha моега мила побратима,
Да наточит моја остра сабја,
Ког' станам ке му платам, надплатам.”
Ја однесе млада Ангелина;
Изговори млади калакчиа:
„Ангелино, Дојчиноа сестро!
Ако даваш твое бело лице,
Така острам сабја вepecиa.”
Pacплакa ce уба Ангелина,
Вчас се врати в свои рамни дворје:
„Ејди Дојчин, мили брате мои!
Црни очи сакат калакчиа,
Да наострит сабја вересиа.”
„Ељ ме чуеш, сестро Ангелино!
Извади ми моја брза коња,
Три години коња незобано,
Ни глеано коња, ни чешано
Ни па арно вода напоено,
Однеси го при млад налбатина,
Да подкоит коња вересиа,
Ког' станам ке му платам, надплатам.”
Коњ однесе млада Ангелина
Коњ однесе у млад налбатина;
Бело лице сакат за ковање.
Плачееки трчат Ангелина,
Кажует Дојчину своју брату:
,,Налбатина бело лице сакат,
Да подкоит кања вересиа.”
„Ај викни ми Имера бербера,
Да м' избричит глава вересиа;
Ког' станам ке мy платам, надплатам.”
Cи отиде лепа Ангелина:
„Еј бербере, еј Дојчин пријатељ!
Ид' да бричиш мој брата Дојчина,
Кога станит ке ти платит, претплатит.”
„Ак' ми даваш твое бело грла,
Така бричам твои брата Дојчина.”
Жешки с'лѕи Ангелина ронит,
Страмно, жаљовно назад се враштат;
Ангелина сестра дошла дома,
A Дојчину часот му текнало,
„Ејди сестро, злата Ангелино!
Изваи ми триста лакти платно,
Да престегнам моја половина,
Веке ми се коски раскостеле;
Подаи ми ж'лта боздогана,
Извади ми моја остра сабја,
Донеси ми брза коња маја.”
My изваде триста лакти платно.
Cи престегна разболена сн'га,
Cи oпaca остра сабја своја,
Cи ce фрли на брзага кања,
Cи ja грабна ж'лта боздогана,
Прау трчат кај црни Арапин.
Ета стигна кај бела чадора,
Пиштит, викат колку гласје имат:
„ Ја излези, црна Арапино!
Ја излези, курвино копиле!
Ја излези, гламно опалена!
Излези аба да с' обидиме,
Ти да видиш јунак од јунака!”
Cи излезе црна Арапина,
Туку врескал, како некој аждер:
„Чекај Дојчин, ж'лт восочина!
Чекај, чекај, море, боздоганов
Maлy тежит седумдесет ока.”
Арап фрли тешка боздотана,
Ја пречека Дојчин во десница.
„Чекај, чекај, курвоно копиле!
Црн Apпин гламна опалена,
Ти да видиш кој је Болен Дојчин!
Чекај моја ж'лта боздогана,
Maлy тежит тристотини ока.”
Кога џитна ж'лта боздагана,
Го погоди меѓу двете очи;
Ce разглаби глава Арапинска,
Как д'п печен тога тој се спружи,
Тој се спружи на сурова земја.
Дупна коња Болена Дојчина,
Дупна коња при Солуна града,
Добра плата плати калакчиу,
He заборај добро налбатину,
Најповише Имеру берберу.
Главје им кљошна пo Солунски п'тје.
Ce што живој излезе да пулит,
Младо, старо Болена Дојчина,
И да слават, да фаљат јунаство.
Одвај дојде при своите дворје,
Така Дојчин легна и cи yмpe.