Слегнеш ли долу в чаршиа,
минеш ли покрај дућани —
пукот и врева — работа
и алтан плно чекмеџе!
Сами ковафме кондури
правефме бочви, мотики,
с нашите раци мајсторски
дигнафме бели градови.
Кој ни ги срина, кој ни ги
очумаве градовите?
Кој ни запусте, затвори
дућани, кући високи?
3.
Наквечер дојди, наквечер
наквечер — в прва темница,
мини го прагот раскапан
влези во трошна одаја,
на миндер седни накривен
со каракамен на гради:
каде е, каде радоста
каде е кућа весела?
Штамата чмае, штамата
дебнее пуста проклета,
како ли, боже, чумата
в косите сичко стекнала.
