Балада за непознатиот
Натаму — в поле битолско
чемрее врба проклета —
под врбата незнаен гроб,
в гроб лежи војник непознат.
Лежи от војна световна,
лежи — и веке земјосал —
силна го тага изела
задека тука загинал.
Никој крај него немаше —
вишното небе врз него,
земјата скришна под него —
над гробот врба стушена.
А таде — в гори зелени
в сума гробишта лежеа
делии — отбор јунаци
за татковнина паднати.
В полноћ се над ним дрвјата
од жалба силна свиваа —
горските бистри езерца
в силна светлина светеа.
И от ним — самовилите
една по една идеа —
от гроб до гроб го дигаа
јунак до јунак — на оро.
