Франце Прешерен/ Силата на споменот

Од Wikisource
Прејди на прегледникот Прејди на пребарувањето
„Силата на споменот“

од Франце Прешерен
Sila spomina



Маж ти, со мрежи поставени вешто,
срцето твое го фати на крај.
Сепак, за мене те врзува нешто;
што е - и самите знаеме одвај.

Начас во грешка ќе падне ти речта,
далеку штом ќе ме здогледаш в град;
в миг сум ти недостиг, стара сум мечта,
сегде ме бараш, а в очи ти јад.

Често пак в мисли ти морна ќе паднеш,
скраја од вревата, сама, без глас;
спомен се буди за поет без надеж,
жеднуваш: врати се, изминат час!

Напати, кога ќе запее песна
сопругот преполн со радост и моќ,
моите песни во тебе ќе блеснат,
полни со тага и полни со ноќ.

Преполна строгост ти в мојот си спомен,
строг е за мене и денес твој суд.
Сепак, по лошо штом некој ме спомне,
веднап ќе сети во очи ти студ.

Меѓу нас бедем е изграден вишен,
повисок тој е од највисок рид;
напразно: огнот на желбите скришен
може да вивне и преку тој ѕид.

В спомен нè имај, со жалост во душа,
збореа други, но не реков јас;
нив не ги помниш, а мене пак, слушаш,
в ум ќе ме носиш до последен час.